Bolivia

Lago Titicaca, mijn eerste aanraking met Bolivia, is één van de hoogst gelegen meren van de wereld. Op 4000 m. hoogte beslaat het meer een oppervlakte van 9000 m2 (een kwart van NL) en is gedeeltelijk omgeven door prachtige sneeuw-bedekte bergruggen. Ik heb lekker gerelaxt in Copa copacabana en op één van de eilandjes, Isla del Sol, en genoten van een adembenemende zonsondergang.

Vervolgens ben ik verder gereisd naar La Paz. Leuke stad, gebouwd in een vallei, ook omgeven door mooie bergen. Per toeval terecht gekomen in een restaurant waar bitterballen en hutspot op de kaart stonden, njammie!!

Het meest spannende tot nu toe is de mountainbike tocht van La Paz naar Coroico geweest. Dat was niet zomaar een fietstochtje maar een tocht over de world´s most dangerous road, uitgeroepen door de Inter-American Development Bank, vanwege het vele aantal dodelijke ongevallen. Tja wat wil je met een 1000 m diepe afgrond en een weg van slechts 3 m breed op sommige plekken.... en dan ook nog chauffeurs die uren lang achter elkaar rijden kauwend op cocabladeren of met alcohol op... Het beginpunt, La Cumbre, is op 4700 m hoogte en 64 km verder het eindpunt, Coroico, op 1200 m hoogte. Een klein gedeelte van de weg is geasfalteerd, de rest niet.... Snelheden van 50-60 km/u gehaald, adrenaline door je hele lijf en vingertjes constant op de remmen. Geweldige ervaring!

Van La Paz heb ik een vliegtuig genomen naar Rurrenabaque, 45 minuten vliegen met een klein vliegtuigje. Andere mogelijkheid is een 18 uur durende busrit over de death road, liever niet... In Rurrenabaque heb ik een Pampas tour geboekt. Dat is een boottochtje over een rivier in een savanne-achtig gebied, met veel vegetatie en veel dieren. Vanwege het regenseizoen is het water enorm stijgende, waardoor de rivier uit zijn oevers treedt en het voedselrijk gebied in omvang toeneemt. Als gevolg daarvan is het lastiger de dieren te vinden maar ondanks dat toch een hoop verschillende dieren kunnen zien. Een andere minder leuke bijkomstigheid warem de muggen, miljoenen muggen. Muggenspray, lotion, deet (98%) en andere sjait, het hielp allemaal niet. Dus levend opgegeten door de muggen, meer dan 100 muggebulten en het jeukt na meer dan een week nog steeds...

De bedoeling was om na de pampas tour weer terug naar La paz te vliegen. Vanwege stakingen en regen konden de vliegtuigen niet vertrekken (tja landingsbaan was van gras...). Na 3 dagen hebben we ervoor gekozen om met een Jeep en 2 chauffeurs terug te gaan. Duur grapje $ 350 maar met 7 personen valt het enigzins mee, ongeveer even duur als met het vliegtuig. Het zou ongeveer 12 uur duren. Om middernacht hadden we het geluk aangekomen te zijn bij Death Road. De chauffeur al meer dan 12 uur achter het stuur (de andere zou terugrijden) en kauwend op steeds meer cocablaadjes, de mist en death road, het maakte de reis er niet beter op. Uiteindelijk hebben we halverwege de death road moeten terugkeren, omdat rotsblokken en grond door de hevige regenval op de weg lagen, nadat de chauffeurs meer dan een uur hadden geprobeerd om de weg enigzins berijdbaar te krijgen.... Na 17 uur eindelijk La Paz bereikt, pffff.... Nooit meer!

Ik zit nu in Sucre, de officiële hoofdstad van Bolivia. Erg spaansachtig, gezellig, klein en mooie witte koloniale gebouwen en staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. Hier ga ik een aantal dagen relaxen met broodjes kroketten en Bossche bollen en vervolgens naar Potosi en de zoutvlaktes van Uyunyi.

Tot snel!

Kun